کد مطلب:59803 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:139
رُدَّت علیه الشّمس لَمّا فاته حتی تبلج نورها فی وقتها وعلیه قد رُدّت ببابل مرّة الا لیوشع اوّله من بعده یعنی: «خورشید برای علی (علیه السلام) هنگامی كه نماز عصر در وقتش از او قضا شد، بازگشت با اینكه نزدیك بود غروب كند، به گونه ای كه در نقطه وقت عصر قرار گرفت و می درخشید و بعد از نماز عصر، همچون ستاره ای كه در پنهانی فرو رود، فرو رفت. و بار دیگر در سرزمین بابل (نزدیك كوفه) خورشید برای علی (علیه السلام) بازگشت و برای هیچ كس از آنان كه بیان قاطع (برای اثبات نبوّت و امامت خود) دارند، خورشید بازنگشت ، مگر برای یوشع (وصیّ موسی)[1] و بعد از او برای علی (علیه السلام) و این بازگشت خورشید، بیانگر موضوع عجیب و شگفتی است (و دارای معنای بلند است»).
سیّد حِمْیَری (شاعر آزاده و حماسه سرای تشیّع كه مختصری از شرح حالش در پاورقی چند صفحه قبل گذشت) در این باره چنین سرود:
وقت الصلوة وقد دنت للمغرب
للعصر ثم هوت هوی الكوكب
اُخری ومارُدّت لِخلق معرب
ولردّها تأویل امر معجب